Edebiyat tek bir parça, uç uca ekleniyor metinler benim fikrimce. Postmodernizm masalı ayrı bir yere yerleştirdi. Metinler arasılık değerli bence. Hepsi de şimdi masalların çokça anlatılması gibi. Bizi birleştirici bir gücü var.

Edebiyat tek bir parça, uç uca ekleniyor metinler benim fikrimce. Postmodernizm masalı ayrı bir yere yerleştirdi. Metinler arasılık değerli bence. Hepsi de şimdi masalların çokça anlatılması gibi. Bizi birleştirici bir gücü var. Şimdiki zamana hapsolmuş modern insan için bir kaçış alanı. Ama yine de bu çağda masal dinlemekte, izlemekte, okumakta bir fark var sanıyorum. Artık inanmıyoruz değil mi? Ama inanma isteği, inanmaktan mühim.

Masal kim için yazılır? Okunur mu anlatılır mı?

Masal herkes içindir. Sözlü edebiyattır, anlatılır. Ancak yazılı derlenir. Derlenince okunur tabii. Sosyolojik veridir aynı zamanda.

Sizce bir masalın olmazsa olmazı nedir?

Sayısal tekrar, ritmik bulmaca, hisse, korku, korkutma, abartı, kahraman oğul, kötü kız çocuğu, düğün, kaybolmak, bilinçaltı…dolu var. Tek bir sözcükse “kaybolmak”.  

İdeolojisiz masal mümkün mü?

Çakıl taşı ya da kum gibi, zamanla, dilden dile dönüşerek oluştuğundan yeniden yazılabilir değil bence. Dolayısıyla masal artık mümkün mü bilmiyorum? Yeni bir masal bir yerde oluştu mu, bunu şimdi bilebilir miyiz, bilmiyorum. Artık hiçbir şey sadece “anlatılır” değil. İdeolojisiz masal yoktur. Sözlü sanat olduğu için çoğu eril, ayrımcı ve ırkçıdır. Derlemelerle biraz yumuşasa da böyledir. Bir yandan da toplumların rüyalarıdır, korkularıdır. Korku ideolojiktir.

Masal anlatıcılığının giderek popülerleşmesi hakkında ne düşünüyorsunuz?

Olumlu buluyorum. Yüz yüze temas mucize gibi bu zamanda. Kostümün ve dekorun öne çıkmadığı, tek bir kişinin geleneksel olanı dillendirdiği bu arkaik eylem aynı zamanda çok insanca. Sanki binlerce yıl geçse de biz aynıyız demek gibi. Güzel bence.

Klasik masalların yeniden yazılmasını ve ardarda beyaz perdeye taşınmasını nasıl yorumluyorsunuz?

Sinemada kolaycı buluyorum. İyi örnekler olsa da bence sıkıcı. Sözlü olan, hikâye olan da geri planda kalıyor ve görsel olan, kostüm ve diğer sanatlar öne çıkıyor. Masalların yeniden yazılması ise önemli, eleştirel bir yazımsa bence toplumsal olarak değerli. Estetik olarak etkileniliyorsa bu da değerli. Edebiyat tek bir parça, uç uca ekleniyor metinler benim fikrimce. Postmodernizm masalı ayrı bir yere yerleştirdi. Metinler arasılık değerli bence. Hepsi de şimdi masalların çokça anlatılması gibi. Bizi birleştirici bir gücü var. Şimdiki zamana hapsolmuş modern insan için bir kaçış alanı. Ama yine de bu çağda masal dinlemekte, izlemekte, okumakta bir fark var sanıyorum. Artık inanmıyoruz değil mi? Ama inanma isteği, inanmaktan mühim.